Los primeros días de pura vida.

Zaterdag 3 november, de dag van onze vlucht naar Costa Rica, begon vroeg in de morgen. Bas moest zelfs eerst nog de auto krabben om vervolgens naar Emily te rijden waar we door Emily’s ouders naar Schiphol werden gebracht.
Om 10:30 vertrok onze eerste vlucht richting Parijs waar we een overstap van 1,5h hadden. Mooi op tijd om te kunnen boarden voor onze 2e vlucht naar San José bleek deze wegens technische moeilijkheden een half uur vertraagd te zijn. Helaas kwamen wij er ook al snel achter dat dit vliegtuig een wat minder moderne uitrusting had dan de Emirates van vorig jaar (3x zo klein beeldscherm, geen oplaadpunt etc).
Na bijna 12 uur vliegen kwamen we in het donker aan op San José airport. Onze koffers waren er gelukkig vrij snel en konden we ook snel onze huurauto ophalen (Daihatsu Terios). Bij aankomst bij ons hotel in San José was het maar gelijk naar bed want de volgende morgen mochten we al vroeg op (05:00).

Op 4 november werden we in alle vroegte om 05:30 opgehaald voor onze 1 daagse tour naar Tortuguero. De busreis naar Tortuguero duurde een aantal uur en onderweg kregen we een Costa Ricaans ontbijt (fruit, roerei, toast, rijst, gebakken banaan) bij Rancho Robertos. Na dit goede ontbijt werd onze tocht vervolgd naar het beginpunt van de boottocht.
Door de kronkelende rivier van het Tortuguero Nationaal Park voeren we langs vele moerasgebieden en mangrovebossen, waarna we aankwamen in het plaatsje Tortuguero. Aan de stranden aan de kust bij Tortuguero leggen in het broedseizoen vele schildpadden hun eieren. Wij zijn er echter niet in het broedseizoen en verbleven er maar een dagdeel dus kregen dit tafereel niet te zien.
Uiteindelijk kwamen we half acht weer terug bij de auto, die we in de ochtend bij het hotel van de eerste nacht hadden laten staan.
Op naar onze accommodatie voor 2 nachten, Buena Vista appartement in Sarchi. Dit was nog ruim een uur rijden met het laatste halfuur vele niet al te brede kronkelweggetjes (niet alleen horizontaal maar ook zeker verticaal). Na het gevonden te hebben moesten we het terrein nog op zien te komen, wat een grotere uitdaging bleek dan verwacht. Het ging allemaal maar net goed.

Voor ons nog steeds vandaag, 5 november, hebben we het weer niet laat gemaakt en waren we om half zeven al weer onderweg naar Catarata del Toro. Dit was op zich alleen maar de weg blijven volgen waaraan onze accommodatie ook ligt. Het grootste deel van deze weg wordt echter al 10 jaar niet meer onderhouden en was daardoor een mengeling van verhard en onverhard wegdek met stijgen en dalen van richting de 100% (super leuk speelterrein voor zo’n 4x4).
Het park waar Catarata del Toro in ligt wordt al jaren gerund door een hele aardige Nederlandse man die al 13 jaar in Costa Rica woont. Via een nagenoeg ongerept pad wordt je naar de voet van de waterval geleid. Nadat we net klaar waren met daar de foto’s maken die we wilde maken, begon het ineens te regenen en moesten we onze poncho’s en regenhoezen tevoorschijn halen. Om nog een beetje op te drogen voor we weer in de auto zouden stappen, hebben we er nog een kop koffie gedronken met een heerlijk stuk carrot cake en nog even gekletst met de Nederlandse man waarvan we de naam helemaal niet hebben gevraagd.
Een uurtje verder rijden over veel betere wegen kwamen we aan bij La Paz Waterfall Gardens. Dit park was voor een groot gedeelte heel Noord-Amerikaans ingericht, maar hier door niet minder de moeite waard. In dit park hebben ze veel van de Costa Ricaanse fauna om te bezichtigen, waaronder Toekans, Puma’s, vele vlinders en apen. Uiteindelijk zijn we ook nog langs de watervallen gelopen waarvoor we in de eerste plaats hierheen gereden waren.

Al met al een paar volle en geslaagde eerste paar dagen.